In de Abdijtuin kan je nog steeds de verschillende bouwfases (6 fases) van de Zonnebeekse Augustijnenabdij ontdekken. De bouwgeschiedenis van dit complex begon rond 1197 en liep tot de Franse Revolutie, waarna het werd omgevormd tot een kasteel met park. Aan de hand van verschillende verhardingen in de tuin kan je de bouwfases van elkaar onderscheiden.
Geschiedenis
De weinige gebouwen die het tot de Eerste Wereldoorlog overleefd hadden, werden in 1917 volledig aan puin geschoten. Tussen november 1917 en april 1918 bouwden de 1ste Australische, 1ste Canadese en de 171ste en 254ste Britse Tunneling Companies onder de kerkruïne een ondergronds gangenstelsel of “deep dugout”. De zware funderingen en het puin boden een goede bescherming tegen Duitse beschietingen. De Canadezen zochten aanvankelijk nog verder naar de crypte van de kerk, die ze als schuilplaats wilden gebruiken.
In april 1918 werd de Church Dugout verlaten, tijdens het Duitse voorjaarsoffensief. Toen was de dugout echter nog niet afgewerkt en vermoedelijk werd ze enkel gebruikt als opslagplaats. Het gangenstelsel lag net onder Romaanse, 11de-eeuwse funderingen en de grondvesten van een 18de-eeuwse uitbouw van de kerk.
Tegenwoordig worden de grondvesten gesymboliseerd door ijzerzandsteen en gebakken klinkers. In de Abdijtuin is de ligging van de dugout gemarkeerd door grijze lijnen op de verhardingen. In de Kerktoren van Zonnebeke staat er ook een ideevoorstelling van de Abdijtuin tentoongesteld.
Bouwfasen abdijgebouwen
De vroegste abdijgebouwen (zie onderstaand kaartje) stonden naast een Romaans kruiskerkje (A). De gebouwen werden gemeenschappelijk gebruikt om te wonen, te bidden en te werken. De tweede bouwfase begon halverwege de 12e eeuw en eindigde in de tweede helft van de 13e eeuw. Daarna kwamen er meer gebouwen ten zuiden van de kerk met een overgang naar vroeggotische stijl (B).
Tijdens de derde fase vormden gebouwen in rode baksteen een U-vorm (C). In 1579 vonden er zware vernielingen plaats door de Bosgeuzen. De daaropvolgende jaren van verwaarlozing worden gezien als een vierde, donkere fase.
De wederopbouw nam veel tijd in beslag. Sommige delen werden nooit volledig hersteld. Toch bereikte de abdij haar grootste omvang in de vijfde fase. Die uitbreiding wordt in het huidige park gemarkeerd door hagen en boordstenen (D).
Alleen de kerk en enkele gebouwen uit de laatste fase blijven bewaard gebleven tot WO I (E). Ze werden uiteindelijk totaal vernield. Tussen november 1917 en april 1918 bouwden de 1e Australische, 1e Canadese en de 171e en 254e Britse Tunneling Companies een dugout onder de ruïnes van de kerk. De zware funderingen en het puin boden goede bescherming tegen de aanvallen van de Duitsers. De vorm van de dugout is te zien door geschilderde grijze lijnen op de verharding. Na de oorlog werd de nieuwe kerk iets meer naar het noorden herbouwd (F).
Praktische info
- Gratis toegang
- Kan gegidst worden
